در اتاقی که به اندازه یک تنهاییست دل من به اندازه یک عشقست
به بهانه های ساده خوشبختی خود می نگردبه زوال زیبایی گلها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه خانه مان کاشته ای وبه آواز قناری ها
وبه اندازه یک پنجره میخوانند آه سهم من اینست سهم من اینست
سهم من آسمانیست که آویختن پرده ای آنرا از من میگیرد
سهم من پایین رفتن ازیک پله متروکه ست وبه چیزی در پوسیدگی وغربت واصل کشتن
(فروغ فرخزاد)
:: برچسبها:
سهراب سپهری,
|